Olgunluk Döneminden Secme Düzyazilar Hermann Hessenin olgunluk döneminden, 1944-1956 yillarina ait, en güzel düzyazilarini iceren bu secme belirli bir tema ekseninde kaleme alinmis öykü, düsünce, ani, günlük türünde cesitli yazilardan olusuyor. Dengeli, titiz, yalin bir üslubu gözeten bu düzyazilarinda Hesse, okul yillarina yaptigi zihinsel yolculuklar araciligiyla ilkgenclik dönemine dair insan portrelerinden, uluslararasi üne kavusmus bir yazar olarak okurlariyla iliskilerine, toplumsalliga ve birey olmaya, totalitarizme, dogaya ve agaclara, cocuk varolusuna, ölüme, Taoya, insanlarin dünyasinda var olmayi secen bir kücükkarganin yasamina dek genisleyen, zihin acici felsefi bakisiyla gerceklik- bellek-hakikat arayisi bagini örmeye gönüllü ince bir duyarlik sergiliyor. MUTLULUK Hessenin olgunluk cagindan bugüne seslenen siradisi bir retrospektif. Mutlulugu deneyimlemek icin öncelikle zamandan, böylelikle hem korkudan hem de umuttan bagimsizlik gerekir. Bu üslupta Beethovenin son kuartetlerinin durulugu var. -Siegfried Melchinger Ne zarafet ve ne bilgelik, ne cok insanca duygu -Hermann Kesten Mutluluk deyince bugün düpedüz nesnel bir sey anliyorum ben, yani bütünlügün kendisini, zamansiz bir varolusu, dünyanin sonsuz müzigini ve baskalarinin tahminen gökkürelerinin uyumu ya da Tanrinin gülümsemesi diye adlandirmis oldugu seyi anliyorum. -Hermann Hesse
