Evinin kapisinda oturuyordun sen, anneanne, yildizli, ucsuz bucaksiz geceye acilan kapisinda evinin, hakkinda hicbir sey bilmedigin ve asla yolculuk yapamayacagin gökyüzünün altinda, büyülü tarlalarin ve agaclarin sessizligi icinde, sonra doksan yasinin vakariyla ve hicbir zaman kaybetmedigin bir genclik ateiyle dedin ki Dünya öyle güzel, ölecegime öyle yaniyorum ki.
Aynen böyle dedin. Ben oradaydim.
José Saramago, kücüklügümdeki kücük anilar dedigi türlü ani parcaciklarini birbiri ardina siraliyor.
Bir amaci da var üstelik aklin icindeki canavarlari ve yine onun yarattigi yücelikleri ortaya cikarmak.
