Jose Saramagonun Portekizde Salazar diktatörlügü altinda yasadigi dönemde yazdigi öykülerden olusan, ülkesinde ilk defa 1975 yilinda yayimlanmis Ölümlü Nesneler, büyük ustanin dünya capinda ünlenmesine ve Nobel Ödülünün kendisine layik görülmesine sebep olan müthis ironisinin, muazzam öngörüsünün ve zekice gelistirdigi özgün felsefi mantiginin erken dönem örneklerini okurlara sunar. Bir sandalyenin diktatörlükteki kader degistirici önemi; bütün bir ülkeyi tek bir mezara gömmeye calisan bir lider; kendi idaresini ele gecirmek isteyen bir araba ya da kimsenin itiraz etmedigi baskici bir düzene isyan eden nesneler etrafinda kurdugu bu öyküler, Saramagonun külliyatindaki, Ölüm Bir Varmis Bir Yokmus ya da Körlük gibi okurlarin büyük hayranlik duydugu basyapitlarinin tohumlarini da barindirir.
Saramago da tipki Faulkner gibi, kendi kaynaklarina ve nihai hedefine o kadar güveniyor ki imkansiz olan herhangi bir seye can verebilir.
- John Updike, New Yorker
